Biliyorsunuz, geçen ayki kapağımız “Beni Etiketleme”; Ön yargı, peşin hükümlülük ve yaftalama üzerineydi. Daha genel ifade etmek istersek, insanın insanla ilişkisinde ortaya çıkan pürüzler üzerine bir okuma gerçekleştirmiştik. “İnsanın kendisinden başkasıyla, ötekiyle karşılaşması kaçınılmaz bir gerçek ve çözülmesi gereken bir sır olarak günlük hayatta önemli bir yer kaplıyor” diye yazmıştım ben de. Çözülmesi gereken bir sır varsa, onun çözüm yolları üzerine de dikkatlice, derinlikle tefekkür etmek gerekmez mi?
Siz de biliyorsunuz ki, derginin sayfa sayısı, bizim kapasitemiz, zamanımız ve tabiî ki yazının teması sınırlı. Bu sebeple çoğu zaman konunun kaynağı, sebepleri ya da sonuçlarıyla ilgili tespit yapıp orada bırakmak zorunda kalıyoruz. Sorunların pratik hayattaki izalesi üzerine detaylıca fikir teatisinde bulunamıyoruz.
Bu mevzu üzerine düşünürken zihnimde şimşekler çaktı, dedim ki, “Keçeli’nin Kitaplığı ne güne duruyor ya hu? Her şeyi yazamasak da bazı adresleri gösterebiliriz.”
Öyleyse izninizle bu ay köşemize misafir olacak pek kıymetli kitabı arz ediyorum: Muhammed Emin Yıldırım’ın, “İnsanî İlişkilerde İlahi Ölçü” adlı eseri.
Siyer Yayınları’ndan çıkan bu kitap 2004’te ilk baskısını, 2016’da ise 10. baskısını yapmış. Yaklaşık 250 sayfalık, hacimce ince sayılabilecek, hakikatçe kalın bir kitap. Muhammed Emin Yıldırım ise genel olarak siyer ve sahabe hayatı üzerine çalışmalar yapan ve bu alanda kitapları olan bir yazar. Kitap, adından da anlaşılacağı üzere insan ilişkilerini konu alıyor. İnsan ve insana dair ilişkilerin bir bütün olduğu noktası üzerinden ilerliyor. Yıldırım; insanın büyük küçük bütün bağlarının yalnızca O’nun (cc) hesabına kurulması gerekliliğine değiniyor. Çoğu zaman “O’nun hesabına” lisanımızdan öteye geçemiyor, pratikte karşılığı görünmüyor. Bu açıdan yol gösterici bir kitap “İnsanî ilişkilerde İlahî Ölçü”.
İnsanın kurduğu bağlar dört ana başlık altında inceleniyor: insanın kendi nefsi ile ilişkisi, insanın Allah ile olan ilişkisi, insanın eşya/evren ile ilişkisi, insanın insan ile olan ilişkisi. Bu bütünlük içerisinde görüyoruz ki, insan-insan ilişkisi, insanın ötekiyle karşılaşması, aslında insanın bütün bu dört ilişkisinin bir belirteci, yansıması hükmünde. Bu yüzden insan ilişkilerinin sırrını yalnızca “insanî” düzlemde aramak bizi yanlış yol haritasına götürüyor. Yanlış haritasıyla doğru sonuca ulaşılamıyor ve durum böyle olunca insan ilişkileri içinden çıkılmaz bir hâl alıyor.
Kitapla ilgili yorumlarımızı bu kadarla sınırlı tutuyoruz ve sizi doğrudan kitaba havale ediyoruz Tabiî altını çizdiğimiz satırları sizlerle paylaşmadan yazımızı sonlandırmıyoruz. Buyrun efendim:
“Malûmat sadece bilmeyi ifade etmekteyken, marifet hem bilmeyi, hem tanımayı ifade eder.”
***
“Aklın iknâsı marifetin hakikatten kaynaklanmasıyla, kalbin itminanı ise Allah’ın zikrinin varlığıyla mümkündür.”
***
“Her ferdin bir Hira’sı olmalı ve Hira’da aynen Peygamberimiz [asm] gibi ruhî derinliği kazanabilecek vesileleri aramalıdır.”
***
“Aslında cansız cisim vardır, ama hayatsız cisim yoktur. Her eşya bu mânâda hayatlıdır, hayattan izler taşımaktadır.”
***
“İlişkileri sınırlamaktansa, ilişkilerin düzeyini ayarlamak en doğru olanıdır. (…) ‘İnsan sayısı kadar ilişki şekli vardır’ ilkesini unutarak; kiminle ne kadar, ne düzeyde, nereye kadar, ne zamana kadar ilişki kurulacağına bakmadan, her hastalığa aynı ilacı vererek her gün yığınla kazaya sebebiyet veriyoruz.”
***
“Allah’ın öyle kulları vardır ki insanları simalarından hemen tanırlar.” (Hadis-i Şerif)”
***
“Ruhlar donanmış askerlerdir. Ezelden tanışanlar birbirlerini sever ilişki kurarlar; ezelde birbirlerinden kaçanlar, ihtilaf eder karşılıklı ısınamazlar.” (Hadis-i Şerif)
***
“Unutulmamalı ki, sözün çıkış yeri neresi ise varış yeri de orasıdır. Dilden çıkan söz, muhatabın kulak kepçesine, kalpten çıkan söz muhatabın kalbine varır.”
***
“İnsanlar ya dinde kardeşlerimiz, ya hilkatte (yaratılışta) kardeşlerimizdir.” (Hz. Ali)
İlk yorumu siz yazın