Adana Aladağ’daki yangında vefat eden çocuklara…
İçim üşüyor bugün,
Elim, yüzüm, her yerim…
Valla hava soğuk diye değil,
Yüreğim yangın yeri ondan belki de.
Bugün yüzüm pek gülmüyor,
Hüzün yerleşmiş suretime,
Bakışlarım farklı…
Sanki Hud Suresi’ni okumuşum da beni ihtiyarlatmış gibi…
İçim çok üşüyor,
Tebessüme alışmış yüzüm bugün küsmüş gibi,
Sanki içimdeki çocuk yanmış gibi,
Yanarken “anneee!” diye bağırmış gibi…
Elimi mumun alevine uzatmaya dayanamayan ben,
Sanki alevler içinde kalmışım gibi…
Şükür ki her şeye rağmen kadere iman ettik.
Ve yine şükür ki, Cehennem’e kendi kesbimizle gideceğimize, Cennet’e ise ancak götürüleceğimize iliklerimize kadar inandık.
Yoksa dayanmak ne mümkün?
Vakit Cennet’e gitme vakti demek ki 12 melek için…
Ya da bilmiyorum, içimde hep benimle birlikte olan çocuk için, hicret edip mülteci olma vakti bir yerlerde…
Hangisi, gerçekten bilmiyorum.
Kafam karışık, içim bulanık, havanın durumu umrumda değil bugün.
O yüzden yalnız kaldım camide ve o yüzden soğuk bugün.
Tüm olanlar neticesinde gözümün yaşları yetmedi yangınları söndürmeye.
Çünkü yangından sonra ağladım.
Allah’ım affet!
Ya bizim payımız ne olacak, kilitli yangın merdivenlerinde?
Tüm suç müdürün mü yoksa ya da idarenin!
Ben neresindeyim yangının?
2016 ne ağır, ne çetin bir yıldı, gücüm yetmedi taşımaya…
Hem hattatlar ağır taşımamalı der hocam,
Taşıyamadık.
23 yaşında kocaman bir çocuk oldum.
Çocuk kalbim çok acıdı bugün.
23 yaşını görmesek de olur, ama çocuk olmasak olmaz…
Çocuklar yanmasın Allah’ım!
İmdat ve medet Ya Rabbi!
Yeni Valide Camii / Üsküdar / 30 Kasım 2016
Rukiye Bayram
İlk yorumu siz yazın