Biliyorum nefsime çoğu zaman mağlubum. Fakat içimde bir yerlerde ukde kalıyor Seni razı edemeyişim…
Kalbimin derinlerinde bir ses var bana her gün Seni hatırlatan… Verdiğim her nefesin, attığım her adımın Senden olduğunu söyleyen… Anlıyorum ki vicdanım ölmemiş.
Bazen gözlerim gaflete dalıyor. Baktığım hiçbir şeyde Seni göremiyorum. Tefekkürü unutuyorum, mu’cizelerine karşı şaşkınlığı bırakıyorum, “rutin” tuzağına düşüyorum. “Ne kadar şükretsem az” desem de şükrün idrakine varamıyorum bazen. Dertlerimi, şükür sebeplerimden çok sanıyorum.
Güzelliğin üstünü örten gaflet, imanın kalbe girişini engelleyen kapkalın, kasvet dolu bir perde. Farkında olan bile kurtaramıyor kendisini çoğu zaman.
Bazen aynı duyguların kısır döngüsüne düşüyorum. Bitap düşmüş kalbime bir merhem arıyorum. Sonra huzuru hissediyorum okuduğum Kur’ân’da, zorlandığım ibadetin ardında… Ömrüme yaymak istiyorum o huzuru.
Farklı bir yere gidiyor dünya. Kalbimden uzaklaşıyor. Senin için dökülen gözyaşlarım gönül kapımın önünü temizliyor ve farkına varıyorum meğer yoldaşım olmuş tembellik. Beni Sen’den alıkoyuyormuş.
Tam onları yenerken şeytan giriyor araya; utanıyorum günahlarımdan, hatalarımdan ve ket vuruyor ayaklarıma. Sana gelemiyorum.
İşte bu sırada niyetimi gören Rabbim; Senin merhametini çok seviyorum. Rahmetinin sıcaklığıyla iyileşiyorum.
İlk yorumu siz yazın