Sevgili, edebiyatçının kralı Ali Hocam,
Öncelikle, ölmekte olan edebiyatı tekrardan yaşatma ve bizlere edebiyatı sevdirme gayreti içinde olduğunuz için çok teşekkürler…
Arkadaşlarıma, genellikle sizi örnek gösteriyorum. Öyle bir bakış açınız var ki hayata, edebiyata, insanlara, doğaya… Bu benim çok ilgimi çekiyor.
Dersteyken kelimelerin, harflerin “dans” ettiğini söylediniz. Bunu hayal edince daha çok seviyorum yazmayı.
Sizin de dediğiniz gibi, her yazmaya başladığımda harflere yeni elbiseler giydirip yeni anlamlar yüklüyorum. Böylelikle daha şık ve hoş oluyorlar.
Sonbaharda ağaç yapraklarının sararıp düşüşünden bahsettiniz. Her öyle bir yaprak gördüğümde aklıma işlediğiniz ders geliyor. Hayata tekrardan dönüyorum.
Bir kere beni yanınıza çağırmıştınız; çok iyi hatırlıyorum. Birkaç soru sormuştunuz; ben de “hayır” veya “bilmiyorum,” tarzında cevaplar verdim. Bunun üzerine siz: “Peki kızım, sen yaşıyor musun?” dediniz.
O anda içimden ben ne zaman buraya geldim de neler oldu, bitti, yaşandı da bana böyle bir şey soruluyor!
İşte o zamandan, o günden beri ben, “ben” oldum. Yeniden doğdum. Sizin tek lafınızla irkildim ve kendime geldim.
Ama bunları açıklamak yerine tek bir “tebessüme” sığdırdım bütün olanları. Belki de sizin beni “anlamanızı” istemiştim.
Sizin sayenizde farklı baktım. Kitap okumaya daha çok ilgim arttı. Ve yazdığım defterime daha çok yoğunlaştım.
Daha bir istek, arzu ve merak içindeyim.
Bazen çok kızıyorum; anlayamıyorum. Biz zaten hayatımızla büyük bir “sınav” içindeyiz. Ne zaman biteceği belli olmayan, zorlu bir sınav… Bu dersler neden var? Olmasın. Bu da benim görüşüm, benim düşüncelerim…
Yaşayarak öğreniyoruz doğruyu, yanlışı, haklıyı, haksızı, mutluyu, mutsuzu, seveni, sevmeyeni…
Anlamak istediğim çok şey var, yazmak istediğim çok şey… Yapmak istediğim çok şey var, yapamadığım çok şey…
Ceylin Yağmur Can
9-C / 1592
Böyle öğrenciler, böyle öğretmenler hep olsun, hep çoğalsın lütfen Allah’ım… Amin