Zaman alıp götürüyor beni;
Çocukluğumdan, gençliğimden ötelere…
Alıp gezdiriyorum zamanı;
Gözlerimde cıvıl cıvıl kuşlar gibi…
Mevsimler gibi renk renk…
Beraber yürüyoruz.
O kadar yakınız ki öyle!
O kadar uzağız işte!
METOD
Dikkatini katarak oku! “Katarakt” okuma!
CESUR
… ve seni cesurlara yazalım çünkü şimdinin/ufkun/sonsuzluğun peşindesin.
TARAFTAR
Kafa karışacak bi’ şi’ yok; insanlıktan yana mısın değil misin; mesele bu!
İLAÇ
İlaçlar mı?
Aldım, kullandım;
Derdime dert kattı.
Durgun yaralarımı kanattı.
İÇ İŞLERİ
İçin şarkılıysa…
Duyarsın…
Hayatın bestesini.
İLK SAYFA
Kalp kitabının ilk sayfasını oku/sana!
UYANMAK
Uyanmak; aynaların tozunu almak…
YARIŞ
Kendimi çok beğenirdim;
Baktım; bir yarış var;
Çıktım bu yarıştan.
BURASI DÜNYA
Bir varmış bir yokmuş dünya;
Aldanma.
Bir bir çıkıyor elinden.
Tadımlık bir yer…
Birkaç adımlık…
Hepsi bir ân…
Neyse dolan.
Oyalan bakalım.
Yok ki öyle zaman!
Kalbinle baş başa kaldın mı?
Aynalarla göz göze geldin mi?
Hangi sulara kapılıp gittin?
Ne o; yapışıp kaldın!
Burası dünya diyen yok mu?
İşin çok mu?
AYNA
Ben değişmedim; kendini görüyorsun aynada!
HÜRRİYET
Ne kadar hürsek; o kadar insanız.
ŞİMDİ
Dünya dediğin ne; el verdiğin?
Gözünün değdiği, gönlünün er(i)diği?
Bir elinde dün… ötekinde yarın…
Gözlerinde telâşı şimdiki zamanların…
SEYİR DEFTERİ
Evet, evet!
Kovula çağrıla…
Çoğalıyor azalıyor hayat.
Bir ucunda sen…
Ötekinde ben…
Tahterevalli…
Gece gündüz gibi…
Soğuk sıcak gibi…
Köşe bucak gibi…
Burda yaşadığın… hayat…
Orda yaşadığın da…
Ha kavuşmak ha ayrılmak…
Yoldasın yolda…
Adı konulmamış şeyler…
Neler çıkar karşına.
HAYATLA SELÂMLAŞMAK:
Selâmlaşırken göz göze geliriz/gelmeliyiz ya… hayatla her ân selâmlaşırken de…
NASİP
Her nefes sonsuz âlemlerin kapısının aralandığını bilmek herkese nasip olmaz.
LİSANIN DİLİ
Dilimizi bilmiyoruz; konuşmaya çalışıyoruz! Birbirimize yolda belde “yabancı” duruşumuzun birinci sebebi bu! Dil bilmek; “konuşmak” değil; dilin inceliklerini okumak, duymak, hissetmektir.
KAYBOLMAK
Kalabalıklarda kaybolmak mı; içindeki kalabalığa karışmak mı?!
İSTANBUL POZLARI
…fakat İstanbul her ân şaşırtıcı pozlarıyla objektifin karşısında…
Edebiyat dersinden bile sıkılan öğrencilerin çok olduğu varsa; dur orda! Çocuklarımıza bu ince, narin, estetik dersi de sevdiremedik. Niye? Her ân değişen hayatın renklerini, seslerini tanımak adına konmuş bir dersi anlatırken yaşayacaklara ihtiyaç var demek.
ÖLÜM GİBİ (VUSLAT VE AYRILIK)
Seni görmesem ölüyorum;
Görsem ölüyorum!
Kendimi kaça bölüyorum; böyle!
YAŞAMAK ERTELENEMEZ
Yok ev telâşesi… Yok evlenme telâşesi… Beni ilgilendirmeyen bir sürü haber… Ne zaman yaşayacağız?
NİKAH MASASI
Hiçbir tesir/etki altında kalmadan… “evet” dediler nikahta; iyi mi?! Şaşırdım(!) Ah, böyle bir nikah işte! Can alıcı bir sözü yok muydu sevdiğinin; gözlerinizin de mi etkisinde kalmadınız? Tuhaf!
MUHABBET
Hepsi muhabbet, haps-i muhabbet…
Verdi muhabbet, derd-i muhabbet…
Ve ölse bile… hep yanımızda anneler, babalar… Öyle; garip bir şey…
ÂŞIK
Gece ağlayıp gündüz gülene belki de âşık derler!
SİLAH VE İLAÇ
Mesele anlaşıldı! Silah fabrikaları açlık; ilaç fabrikaları hastalık imal ediyor!
KELİMELER
Gerisini de okuyan tamamlasın demiştim; bak, yakalandım! Kelimeler böyle; bir yeri durulturken, bin yeri de dalgalandırıyor demek ki! Her kelime, yeni bir “iklim” olmasın; sözlükleri karıştırırken hissediyorum da…
HAYAT
Evet… hayat ne taraftaydı?
DERS
Gelin; insanı para ve başarı, diploma gibi görenlere de bir ders verelim.
Tıka basa gevezelik…
Tıka basa cehalet…
Tıka basa “evet efendim”cilik…
Tıka basa fukaralık…
KALEM VE KILIÇ
Kalemin cızırtısı; silahın patırtısından güçlüdür.
YAŞAMAK
Yaşamak…
Her ân.
SUSKU
Sıra… ayrılmaya geldi;
Bir türlü… ayrılamadık!
DÜNYANIN KALBİ
Dünyanın kalbi hızlı atıyor, diyecektim.
Gözü önünde dünyanın;
Bombalanan çocuklar dikildi önüme:
“Hangi kalbi?!…” diye dikti gözlerini, gözlerime.
DİPLOMALI CEHALET
Şekillere takılıp kalıyoruz. Okumadan yaşayacağımızı zannediyoruz. Kalemle gezme alışkanlığımız pek yok. Birbirimizden kalem istiyoruz. Çocuklara hediyeler vermiyoruz. Konuşurken gözlerimizin içine bakmıyoruz. Parayı, okulu, diplomayı putlaştırıyoruz. Kitaba yani kendimize uzağız. Diplomalarımızın -yüzde çoğunun- iş görme engelli olduğunu herhalde bilmiyoruz.
İlk yorumu siz yazın