“Bu şehirde farklı bir alfabe var ve farklı bir dil konuşuluyor” diye başlıyordu Genç Yaklaşım/Yorum Eylül 2007 sayısında yayınlanan “Kur’ân Ülkesinin En Güzel Memleketi: Risale-i Nur Şehri” yazısı. Ve devam ediyordu; “Öznesiz- fâilsiz cümle yok.” diye. Evet bu şehrin lisanı farklı. Her bir eser sanatkarıyla ve her fiil fâiliyle birlikte zikredilir. Zira bu lisanın kalbi şanı büyük bir Kelam’dır. İlhamını ve manasını ondan alır, sözlerle neşreder.
Şehri gezmeye devam edelim. Evvela, şehre girdiğinizde nuranî insanlar karşılıyor sizleri. Verdiğiniz selamı “Aziz, sıddık kardeşim” diye tamamlayarak alıyorlar. Selamlaşma ile güvenli bir ortamda olduğunuzu anlıyorsunuz ve o vasıflarla vasıflanmanız da size ima yollu hatırlatılmış oluyor nazikçe.
Bu şehirde çok konuşulmaz, fakat az sözle çok şeyler anlatılır. Sayfalar, hatta kitaplar dolusu manalar kelimelere sığdırılmış. Bu şehirde bulunduğunuz müddetçe bilin ki; bir kelimenin binler manası var. Peki sizce hangi mana kastedilir? Tabiî ki sizin anladığınızın en güzeli.
Öyle bir lisan ki; kimse ihmal edilmemiş ve hiçbir duygu da. Dildeki özlü mana duygularla açılır. Görünüşte bir dil, ama binlerce duyguyla muhatap olup, binler dil ile ruhumuzla konuşulur bir kelime vasıtasıyla.
Bu şehir tüm insanlığın, insanlık tarihi boyunca aradığı değerlere sahip. Bu sebeple birçok diyarda bu şehrin bir benzerini kurmak çalışmaları başlamış kurulduğu günden beri. Hiç olmazsa minyatürünü inşa ediyorlar. Küçük Söz kabîlinden binalarla başlamışlar inşaya. Bazı diyarlar, şehrin tamamına yakınını kendi kültürlerinde inşa etmişler. Kendi diyarlarındaki insanların bu güzel ve benzersiz değerlerden istifade etmesi için çalışıyorlar.
Risale-i Nur şehrinde konuşulan lisanın üslubu şefkat ve muhabbet yüklüdür. Muhataba şevk, ümit ve gayret verir. Menfî hiçbir şey nazara verilmez, tâ ki safi zihinler bulanmasın. Her bir cümle mantık kaideleriyle örülüdür. Hem bu şehirde yaşayanlar hem başka şehirliler bu şehrin insanları ile konuştuktan sonra gayet muknî şekilde ayrılırlar.
Bu şehir ahalisi Sözler’in gücünün farkında oldukları için, bu şehrin şiarı olan müsbet hareket kaidelerine zıt olan menfî tarzdaki usullere tenezzül etmemişlerdir.
Bu şehrin terbiyesinde yetişen birisi bir haksızlığa veya zulme uğrasa; gayet medenî ve kanunî bir şekilde avukata ihtiyaç bırakmadan hukukunu müdafaa edebilir. Müdafaa esnasında o lisan; hak, adalet, mantık, nezaket ve kavl-i leyyin ile coşar.
Risale-i Nur şehrinde, başlangıçta konuşulan zengin medeniyet diline yabanî kalanlar olabilir. Şehirde bulunulduğu zaman diliminde gittikçe zenginleşen bir lisana sahip olur herkes. Şehrin kapısında boş bir kumbara gibi olan zihin, şehirde yaşadıkça kimselerin daha evvel görmediği, duymadığı birbirinden değerli kelimelerle dolmaya başlıyor ve bütün mevcudatın lisanını anlayacak hazine genişliğine erişiyor. Risale-i Nur lisanına vakıf olundukça, kâinatın konuşmaları anlaşılmaya başlıyor: Havadaki demdeme, kuşlardaki civcive, yağmurdaki zemzeme, denizlerdeki gamgama, ra’dlardaki rakraka, taşlardaki tıktıka… Kâinat bir orkestra oluyor anlamaya başladıktan sona. Havanın terennümü hoş bir melodi mırıltısına inkılâb ediyor. Naarat-ı ra’diye bir müjdeci haykırışına benziyor. Denizin dalgaları ahenkli bir konser oluyor dinleyen hüşyar kalplere. Binler lisanla yapılan konuşmaları ve tesbihleri anlamaya başlıyor insan. Ve vakti geldiğinde binler lisanlı tesbihleri tasdik edip, kâinatı konuşturan Kelam-ı Ezelî sahibine o lisanların hülasası ve çekirdekleri olan kelimelerle takdim etmek daha bir anlamlı hâle geliyor.
Bu şehirde hayat var, hayatın anlamı var, hayatın alameti olan kelâm var, hayata hizmet eden ve hayata anlam katan sözler var. Hakikî hayattarlardan olmak ve mes’ûdâne bâkî bir hayata mazhar olmak; bu lisanla yazılanları okumak, bu lisanla konuşmak ve bu muhabbet kokan lisanı neşretmekle mümkün.
“Lisanından saçılır nur,
Cinnî okur, insan okur,
Hûr-u Cennet işte bu Nûr;
Gönüllerde cânân gibi”
İlk yorumu siz yazın