Bir adam ki; davası İslâm olmuş, vatan olmuş. Hem kalemiyle hem de mavzeriyle vatan uğruna mücadele etmiş. Genç yaşında gönüllü alay kumandanı olarak Cihan Harbi için cepheye koşmuş, talebelerini yanı başında şehit vermiş. Davası dava içinde, mücadelesi İslam aleyhtarı herkesle…
Bir adam ki; bedeni genç yaşından geç yaşına dek nice acılar görmüş; zehirlenmiş, yaralanmış, esir düşmüş. Vatanını düşmana karşı savunurken siper ettiği gövdesini, ömrünün son demine dek iman davasında sakınmamış, saklamamış. Kâinata meydan okumuş.
Bir adam ki; cephede, kurşunlar başının üzerinden geçerken silahı gibi kalemi de konuşmuş. “Yaz!” demiş Molla Habib’e, yaz da vatan kan ağlamasın!
Bir adam ki; esarette dahi boş durmamış, zalime boyun eğmemiş, dinin direğini sarsmamış.
Adamın bedeni esir, ruhu hür; yalnızlık istemiş, Volga Nehri’nin kenarına yerleşmiş. Uzun gecelerce zihni uyanık, ruhu uyanık, kalbi uyanık adamın.
Karanlık gecelerde, karanlıklı bir gurbetteyken adam; nehrin hazin şırıltıları, yağmurun rikkatli şıpıltıları, rüzgârın firkatli esmeleri ruhunu sarmış, aczini şefaatçi yapıp gafletini dağıtmış.
Adam değişmiş, yenilenmiş, yeniden harekete geçmiş. Eskiden yeniye bir yolculuğun vakti gelip çatmış. Zira “Çocukları ihtiyarlatan bir gün”* görmüş adam karanlıklı gurbet gecelerinde.
Adam firar, adam yolcu, adam yolda gerek…
“Volga Nehri kenarındaki camideki mezkûr gecenin vaziyeti bana bu kararı verdirmiş ki, bakıye-i ömrümü mağaralarda geçireceğim. Bu insanların hayat-ı içtimaiyesine karışmak artık yeter. Madem sonunda kabre yalnız gideceğim; yalnızlığa alışmak için şimdiden yalnızlığı ihtiyar edeceğim” demiş adam.
Neden sonra, nurlu siyahlık olmuş o gece hayatının gözünde, ta açmış gözünü yeniden Gavs; adam geçmiş yeniye… Barla dağları, arzu ettiği mağaralar olmuş… Gözünde ne cennet sevdası ne cehennem korkusu, neşretmiş Nur’ları tüm âleme…
Bir adam ki; davası İslâm olmuş, vatan olmuş. Saçları kadar başı olsa, Hakk’a feda eder olmuş…
*Müzzemmil Sûresi, 73:17
İlk yorumu siz yazın