“Zaman, cemaat zamanıdır. Cemaatin ruhu olan şahs-ı mânevî daha metindir.”1
Cemaat2 bir inancın etrafında birleşmiş insanlara verilen genel isimdir. Cemaat kavramının kullanılışına Kur’ân-ı Kerîm’de rastlanmaktadır. Âyet-i kerîmede “Hep birlikte Allah’ın ipine sımsıkı yapışın; parçalanmayın” (Âl-i İmran suresi, 103) ifadesi cemaat olmanın ehemmiyetine dikkat çekmektedir. Cemaatlerin referansı Resulullah’ın (asm) hidayet nurlarını neşrettiği Asr-ı Saadettir.
Genel olarak cemaat kavramının meşruiyeti için Resulullah’tan (asm) rivayet edilen 73 fırka hadisi örnek gösterilir. Resulullah’ın (asm) “Ümmetim 73 fırkaya ayrılacaktır. Yalnız biri kurtulacaktır. O da ashabıma uyan topluluktur”(Tirmizi, Sünen, 2641) hadisinde, topluluk kelimesi olarak tercüme edilen cemaat kelimesi dayanağını bu hadisten almaktadır. “Allah ümmetimi dalâlet üzere birleştirmez. Allah’ın yardım eli cemaatin üzerindedir”
(Tirmizi, Emsal, 3), “Cemaatte rahmet vardır” (Müsned-i Ahmed, 4.145) gibi hadisler de cemaat olmanın önemini dile getirmektedir. Cemaatle namaz kılmanın yirmi yedi kat daha sevap olması (Buharî, Ezân 30) cemaatteki rahmete işaret etmektedir.
Cemaatin önemi bu şekilde dile getirilse de geçmiş asırlarda cemaatin şahs-ı mânevîsinin inkişaf etmemesi sebebiyle cemaatle hâsıl olan büyük işler, cemaatin başında bulunan şahıslara verilmiştir. Bediüzzaman Hazretleri’nin Risale-i Nur Külliyatı’nın ekser yerlerinde mütemadiyen yaptığı “Zaman, cemaat zamanıdır” mottosu, asrımızda şahısların harikalarının değil, cemaatin kemâlâtının öne geçtiğini ifade etmektedir. Felsefe, hayat-ı dünyevîyenin temini ve siyaset metaının revaç bulduğu bir asırda şahıslar ne kadar dâhi de olsalar, başka cemaatlerin şahs-ı mânevîsi karşında mağlup olur. Çünkü şahısların iyilikleri de kötülükleri de bir noktada sınırlıdır. Fakat cemaatin ise sınırsızdır. Bu sebepten bir ferdin tek başına, cemaat olarak hücum eden fenalıklara, yaptığı sınırlı iyiliklerle mukabele etmesi oldukça zordur.
İlk yorumu siz yazın