“Bir yaprağın kuruyup düşmesi kötüye alamet değildir. Yeşil bir incir elbette kuruyacaktır. Vakti geçen üzümlerden kurumuş üzüm yapılacaktır. Bütün bunlar sadece bir hâlden başka bir hâle geçmek demektir. Yıkım değil, sadece dünyanın düzenidir. Ölüm dediğin ‘şimdi’ var olandan ‘şimdi’ var olmayana değişimdir, var olmaktan var olmamaya değil. Var olmaya devam edeceksin, ama başka bir halde. Dünyanın sana nasıl ihtiyacı varsa öyle. Zira sen seçtiğin bir zamanda doğmadın zaten, dünyanın sana ihtiyacı olduğu bir zamanda doğdun.” diyen Epiktetos şu günlerde yaşadığımız olaylara karşı başka bir perspektif sunuyor. Bu alıntı eşliğinde deprem musibetinde Rabbimden vefat edenlere rahmet, yaralananlara şifa ve ailelerine sabır diliyorum.
Gelelim kitap yorumuma. Bu sefer tek kitap değil, iki ciltlik seri yorumuyla geldim. Üstelik roman ya da düz yazı değil, çizgi roman. Hayreddin Ekmen’in yazıp çizdiği 1000 sayfalık eser hem bilgi yüklü hem de görselliğinden ötürü hafızalara kazınacak nitelikte.
Birinci cildinde Küçük Said’in doğumundan başlayıp sırasıyla molla oluşu, Mardin’de başlayan siyasî hayatı, gittiği yerlerde hem öğrenim görüp hem eğitim vermesi, cesaretiyle her yerde öne çıkmasını okuyoruz. Mardin’den sonra Bitlis, Van, İstanbul, Karadeniz sahilindeki şehirlerde idareciler, komutanlar ve halk tarafından hürmetle karşılanıyor. Tiflis’te talebelerini de görmeye başlıyoruz. Onlar hakkında anı ve anekdotları okuyoruz. Her bölüm başında anlatılacaklarla ilgili bizi risalelerden tam sayfa bir alıntı karşılıyor. Bu alıntılarda hangi kitabın hangi sayfasından olduğunu gösteren dipnotları görmek, benim için doyurucu oldu.
Şark seyahatinden sonra Darülfünun merasimi, Sultan Reşad ile Rumeli seyahatini, 1. Dünya Savaşı’nı okuyoruz. Bu bölümün sonuyla birlikte esaret hayatı başlıyor. Bitmek bilmez esaret ve sürgünlerin ilkini bu kitapta, devamını da ikinci ciltte okuyoruz.
İkinci cildin başında ihtiyarladığını hisseden Bediüzzaman Hazretleri sekiz yıldır görmediği vatanına gitmek istiyor. Her gittiği şehirde en yükseğe çıkıp şehri, insanları, doğayı seyrediyor. Van Kalesi’ne çıkıp sekiz sene önceki vatanıyla kıyaslayınca, şehrine dönünce geçeceğini sandığı o gurbet duygusu en çok burada sarıyor onu. Hem ruhunu hem kalbini sıkıştırıyor, gözlerini yaşartıyor.
Hayatı boyunca aynı şehirde sekiz seneden fazla kalmamış olan Üstad için yeni bir safha başlıyor. Hapis, sürgün, tazyikler, mahkemeler, zehirlenmeler, işkenceler, suikastlar, türlü türlü zorluklar… Tüm bu zorlukların içinde imanını daha da güçlendiren, her türlü zorluğu imanının gücüyle aşan Bediüzzaman, risaleleri telif etmeye devam ediyor. Bu zorlu hayatı okurken gözlerimin dolduğu, sinirden dişlerimi sıktığım, sabrına şaşırdığım çok yer oldu. Tevafuklara denk gelip sübhanallah çektiğim yerler de bir o kadar fazlaydı. Sanki o zamanlarda varmışım ve çok yakından şahit olmuşum gibi hissettim.
Şunu da söyleyeyim; eserin gramaj olarak çok ağır olması uzun ömürlü olmasını sağlarken her şartta okunma şansını azaltıyor. 2 yerine 3-4 cilt olmasını tercih ederdim, taşınması-okunması daha kolay olurdu. Diğer bir husus ise ikinci kitapta bazı çizimlerin birbirini tekrar etmesi… Doğrusu 1000 sayfalık bir serüvende aynı resim olmaması imkânsıza yakın olurdu belki ama daha az tekrar akıcılığı arttırırdı, en azından benim için… Koskoca seride gözüme batan sadece bu iki yerin olması ne kadar başarılı olduğunu gösteriyor diye düşünüyorum. Çizgi roman oluşu yediden yetmişe herkesin okuyabilmesine imkân tanıyor.
Yazımızı kitabın sonunda Bediüzzaman Said Nursî’nin vefatının tasvir edildiği çizimdeki vecize ile bitirelim:
“Sizlere müjde! Mevt idam değil, hiçlik değil, fena değil, inkıraz değil, sönmek değil, firak-ı ebedî değil, adem değil, tesadüf değil, failsiz bir in’idam değil; belki bir Fail-i Hakîm-i Rahîm tarafından bir terhistir, bir tebdil-i mekândır, saadet-i ebediye tarafına, vatan-ı aslîlerine bir sevkiyattır, yüzde doksan dokuz ahbabın mecmaı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır…”
İlk yorumu siz yazın