Keşke ben de senin gibi hızlı öğrenebilsem hayatı, insanı… Dolu dolu, hakkını vererek yaşayabilsem her şeyi… Dönebilsem çocukluğuma bir de…
Yağmurun altında ıslananın bedenim değil de, ruhum olduğunu anladığım günden beri, çocukluğumu özlüyorum… Hele yaptığım yaramazlıkları…
“Eğer, arada bir çocukluk etmeyeceksek; büyümenin ne anlamı var dayıcığım?”
“İnsanoğlu çocukken sıkılıyor. Büyümek için acele ediyor. Sonra da çocukluğunu özlüyor. Halbuki, çocukluk hayatın dem kısmıdır yeğenim.”
…
Bu gün gazeteyi okurken radyodan harika bir konseri; tanburu, kemençeyi doya doya dinledim, gevşedim. Merhum babamın çok sevdiği “bulut gelir seher ile” türküsü hele… Uçurdu kuş gibi, çocukluğumun hikâyelerine kondurdu beni.
“Ne çok geziyorum değil mi çocukluğumda? Dayı, sen de özler misin çocukluğunu hiç”
“Çocukluk insanın ‘anavatanı’dır yeğenim. Dönüp dolaşıp orayı özler, oraya gelir hep!”
“Niçin?”
“Çocukluk çayın dem kısmıdır yeğenim, dedi Ramiz Dayı. Büyümekse sıcak suyudur. Dem’e ne kadar su katarsan kat, çayın tadına dem hâkim olur hep…”
“Bu kadar döneceğimi, özleyeceğimi bilseydim; daha sıkı tutunurdum oyunlarıma. Bir ağacın en tepesine tırmanırdım mesela, bir köpeği, kediyi kucaklardım sevgiyle. Bir taşı defalarca kaydırırdım suda. Yalınayak basardım çamurlara. Bir tepeden döne döne yuvarlanırdım aşağı…
Daha cesur olurdum… Bıkana kadar denerdim merak ettiklerimi… Daha çok düşer, daha çok koşar; daha bir güler, daha bir ağlardım.
Kilimin üzerinde evcilik oynayan şu küçük kız… Sakin duruşlu, ancak huzursuz kız… Yine de aynı kız olur muydu büyüyünce? Ya şu köy çocuğu… Kuzularını otlatan, gelincik toplayan, dersine çalışan oğlan… Güneşten kavrulmuş, terlemiş yüzünde, ışıl ışıl o tebessüm çiçeği yine açar mıydı?”
…
“Asla iyileşmeyecek çocukluk yaraları var içimizde. Her zaman hayatımızın bir köşesinde duruyorlar. Göremeyiz, dokunamayız. Ancak o yaralar hâlâ içimizdedir, yeğenim.
Hayat böyledir!”
İlk yorumu siz yazın