Havada yoğun bir hüzün kokusu… Nefes aldıkça içine işleyen…
Kendinden bile sakladığın bir acı var yüreğinde. O kadar derinlerde ki tedavisi mümkün değil kelimelerde. Nasıl anlatsan, bilemiyorsun. Sonra diyorsun ki kimse bilemez.
Kalkmak, yürümek, koşmak, gitmek gelir içinden. Huzurlu vakitler çekiyor canın. Ruhun; kasvetin koynundan uyanmak, bedeninde yeniden yaşamak istiyor. Acın senin sinsi düşmanın. ‘İyiyim’ dediğin an çıkagelir kalbinden.
Bütün hücrelerin sızım sızım. Bir yanın acıya alışman gerektiğini söylerken diğer yanın acıyı aşman gerektiğini fısıldar.
Zorlarsın hafızanı. Bir umut, bir ışık, bir huzur tutamı… Bir an hapsolursun kalbine tutunan acıya. Ve o bir an zaman geçtikçe ömrüne yayılır, her an oluverir.
Kalbindeki acı sadece tutunmakla kalmaz. Yerleşir iyice. Kalbinin katranı olmuştur artık o. Mutluluğunun düşmanıdır, keyfinin tam on ikiden vurucusudur. Tutunduğun dalları kökünden keser atar.
Ama buna rağmen umut dolu hayallerin bir yolunu bulur da sızar aklına. Aklından da kalbine… Belki birkaç an, belki birkaç zaman neşeni baltalayan olmaz.
Çünkü çok güçlüdür umut. Bütün kişisel gelişim cümlelerinin yapamadığını yapar umut. Acıların devasıdır. Nefes almaya devam ettiğin her süre başucu ilacındır. Seni ayağa kaldırır, sana gülümsemeyi öğretir. Gözlerinden akan yaşlar acının eseri olsa da kalbin umudunu dinler her zaman.
İlk yorumu siz yazın