Sonbahar…
Sus-muş gibi kainat…
Yorgun bir kuş gibi ruhum…
Ne zaman bahar olurum?
BİR GÜN
Oturacağız bir gün.
Bugünleri acıyla anıp…
Bir kâbustu diyeceğiz.
Hak yerini bulacak.
Kısa çöp hakkını alacak.
Sevinmesin haksızlar.
Kara gün kararıp kalmaz.
Kötüler murat almaz.
Asil azmaz, bal kokmaz.
Bilmem; ümidim var benim.
Şundan bundan değil…
O’ndan, O’ndan, O’ndan…
SONSUZ SELÂM
Hayat kısa;
Dualar uzun…
Sıkıntılar varsa da ne gam!
Her ân selâmı var Sonsuz’un.
GECE
Gece yarısı…
Göz kapaklarım yorgun…
Her yanım gece sarılı…
Aynalar…
Sarılır mı gecelerin boynuna?
Ânsızın uyanır mı geceler?
DİLSİZLİK
Hep başka şeyler konuşuyoruz; halbuki biz dilimizi kaybetmiş bir milletiz. İşe dilden başlayacağız. Hem de hemen… Okullar dilimizi öğretmiyor; bozuyor; bunu da hatırlatmasam hatrım kalır.
MAKYAJ
Makyaj mı? Her an değişen yüzüne, gözüne, kalbine… ha! Kadrajı lekeliyorsun!
Makyaja bile “makyaj” yapılan bir ç/ağ…
ADAMA BAK!
Bir de yaşadığını söylüyor;
Bir sefer göz kırpmamış yıldızlara!
Ay görmemiş belki bir ömür!
Olur mu olur!
Adam su nasıl içilir bilmiyor.
Ekmeği de hiç koklamamış.
Adam cahilin teki…
Kuş dilini bilmiyor.
Ne kediyi okşamış ne yaprağı…
Doyasıya gökyüzüne bakmamış!
HOROZ
Horozlar uyanmak isteyenler için öter.
LAF
Laf adama söylenir; adama da laf söylenmez!
VAKTİNDE
İstanbul ezanları ikindiyi söylüyor.
Günün sonbaharı…
Adımlar yavaşlamış.
Bu telâşlar da bitecek.
Vakitleri dinlemeli vaktinde…
Uçup gidince…
Gözyaşları çoğalmasın diye…
GÖLGE
Kış…
… ve uyuşmuş dünya;
Zulüm çığ gibi büyüyor.
Her gün biraz daha ölüyor dünya!
Sonsuz bir bahar aradığımız…
Dünya gölgesine sığamayız..
ŞİİRİN GELİŞİ
Bir mısra yazıp bırakmaktı niyyetim. Baktım gidiyor; dokunmadım! Ah, hep böyle böyle rahat ilhamlar gelse!
KİTAP GİBİ
Kitapsızlığın olduğu yerde; kitap gibi yaşanır mı!
ÖLÜM
En çok korktuğumuz ölüm;
Çalacak kapıyı bir gün.
Bütün kaçakları alıp kaçacak.
SİVİL HAYAT
Bir hayat şekli biliyorum. Âdem’den bu yana çok az insanın -her şeye rağmen- tercih ettiği: “Sivil hayat…” Sivil hayatçılar emretmeyi de sevmez; emir almayı da… Sadece ve yalnız hakikatin emrindedirler.
Sivil hayata uzak yerlerde sefil hayatlar yaşar; bu da nasıl yaşamaksa!
ÇIKIŞ
Ne yazsam diner bu acı,
Ne konuşsam;
Bilmem ki!
Yaşamak bu kadar zor;
Ölmek bu kadar kolay mı;
Bilmem ki!
Ey akıl; buna bir çare?
Ey kalbim; sen de söyle!
Çıkış nerede?
GENÇ
Genç, “hazine” demek… Gençlerle konuşmak iksir… Onların ümitleri gözlerinde parlar. Yeter ki o filizleri, bahar tebessümleri soldurmayalım, kırmayalım. Sonra olan bize olur. Dünya fakirleşir. Bu dinamik hazinelere sırtımızı döndüğümüzden olmasın yüzümüzün bir gülüp bin ağladığı?
KALPSİZLİK
Kalbimizi devreye sokmadan yaşamak; kalpsizlik değilse ne?
NİYET
Uyur gibi yapıyordu; uyumuyordu!
Okur gibi yapıyordu; okumuyordu!
Sever gibi yapıyordu; sevmiyordu!
Bilge dedi ki: “Sen; sen olmak istiyorsan; yaşa; yoksa sen de (yaşarken) ölülerden sayılacaksın; “sayılmayacaksın” yani!
ANLADIM Kİ…
Anladım ki hayat kısaymış!
Anladım ki diploma sevdası abartılmış!
Anladım ki oyun içinde oyunlara atmışlar beni!
Anladım ki zalimler haksızlığa doymuyor!
Anladım ki gürültüye, gevezeliğe boğuyorlar huzuru!
Anladım ki şiirin, estetiğin düşmanı çok!
Anladım ki yalancıları anlayıncaya kadar ömür epey yol alıyor!
Anladım ki anlamak kolay değil!
TERK
“Beni terk ettin!” diyorsun da… kendine bak biraz! Kendini terk eden birisini ben nasıl bulabilirim ki! Sen kendini bulduğunda… yine… yeniden…
MEKTUP
Kainat Mektebi’ nin mektuplarını açmadan, içmeden, okumadan buradan gidenler o kadar, o kadar çok ki…
İlk yorumu siz yazın